Εν μέσω πολιτικού αδιεξόδου, δημοσιονομικής κρίσης και αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας στη Γαλλία, η μάχη για το μέλλον της μεταφέρεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στους δρόμους Με την κατάρρευση άλλης μια κυβέρνησης μειοψηφίας στη Γαλλία, αυτή τη φορά υπό τον
Εν μέσω πολιτικού αδιεξόδου, δημοσιονομικής κρίσης και αυξανόμενης λαϊκής δυσαρέσκειας στη Γαλλία, η μάχη για το μέλλον της μεταφέρεται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στους δρόμους
Με την κατάρρευση άλλης μια κυβέρνησης μειοψηφίας στη Γαλλία, αυτή τη φορά υπό τον κεντρώο Φρανσουά Μπαϊρού τον τρίτο (σε σύνολο τεσσάρων πια) προεδρικού διορισμού πρωθυπουργό στους 14 μήνες που έχουν μεσολαβήσει από τις περσινές πρόωρες βουλευτικές εκλογές- καθίσταται πλέον σαφές ότι, στη δεύτερη προεδρική θητεία του Εμανουέλ Μακρόν, το Παρίσι βρίσκεται εγκλωβισμένο σε ένα φαύλο κύκλο πολιτικής και δημοσιονομικής κρίσης.
Ζητούμενο ήταν και παραμένει η έγκριση ενός προϋπολογισμού λιτότητας και η αποφυγή νέων πρόωρων εκλογών, από την οποία μεγάλη κερδισμένη αναμένεται να βγει η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση της Μαρίν Λεπέν.
Με τη γαλλική Εθνοσυνέλευση ωστόσο πρακτικά τριχοτομημένη ανάμεσα στα πολιτικά στρατόπεδα της Ακροδεξιάς, του Κέντρου-Κεντροδεξιάς και του μπλοκ των κομμάτων της ευρύτερης Αριστεράς, ελλείψει κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, η αναγκαία πολιτική συναίνεση συνθλίβεται από την πολιτική ατζέντα του Μακρόν και υπό το βάρος των κομματικών διαφωνιών για τις δύσκολες, επώδυνες αποφάσεις που θα πρέπει να ληφθούν άμεσα για τη δεύτερη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης.
Εν αναμονή μιας χρυσής τομής, τα προβλήματα στοιβάζονται, οι αγορές κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου και η λαϊκή οργή κοχλάζει.
Το ρήγμα μεταξύ της γαλλικής κοινωνίας και της πολιτικής τάξης γίνεται όλο και πιο βαθύ.
Όχι τυχαία, δύο ιδεολογικά αντίθετα κινήματα διαμαρτυρίας των Γάλλων ψηφοφόρων οργανώθηκαν χωρίς εμφανές κομματικό πρόσημο, αλλά και με αφανείς ιδρυτές, μέσω των social media και του διαδικτύου.
Γιγαντώθηκαν μέσα στο καλοκαίρι, μετά την ανακοίνωση του νέου σχεδίου προϋπολογισμού σκληρής λιτότητας.
Το ένα, υπό το σύνθημα Bloquons tout (Ας μπλοκάρουμε τα πάντα) πήρε σάρκα και οστά με τις μεγάλες κινητοποιήσεις της 10ης Σεπτεμβρίου κατά της λιτότητας και των ανισοτήτων, αυξάνοντας την πίεση στους δρόμους.
Το άλλο, υπό το σύνθημα Ο Νικολά που πληρώνει, τη σνομπάρει, επιδιώκοντας κοινωνικοπολιτική παρέμβαση και άσκηση επιρροής με νεοφιλελεύθερη ρητορική, εμπλουτισμένη με εθνικιστικές και ρατσιστικές κορώνες.
Πανό με το σύνθημα Κάτω ο καπιταλισμός, στις 10/9 Ας Μπλοκάρουμε τα πάντα στο Παρίσι REUTERS/Stephane Mahe
Ζητείται κοινωνική δικαιοσύνη
Το κάλεσμα Bloquons tout για παράλυση της Γαλλίας στις 10 Σεπτεμβρίου κυκλοφόρησε από ανώνυμο χρήστη ενός κλειστού καναλιού στην πλατφόρμα Telegram τον περασμένο Μάιο.
Εξαπλώθηκε μαζικά μέσω διαδικτύου με καταλύτη την ανακοίνωση του σχεδίου λιτότητας του Φρανσουά Μπαϊρού, στα μέσα Ιουλίου.
Λίγες ημέρες μετά τις σοκαριστικές εξαγγελίες, μια μικρή αντιευρωπαϊκή συλλογικότητα στον γαλλικό Βορρά, ονόματι Les Essentiels (Οι Απαραίτητοι) δημοσίευσε στο λογαριασμό της στο TikTok βίντεο με το σύνθημα: Στις 10 Σεπτεμβρίου η Γαλλία μπαίνει σε lockdown. Ούτε δουλειά, ούτε σχολείο, ούτε ψώνια. Μόνο η σιωπή ενός λαού που παίρνει πίσω την εξουσία του.
Το μήνυμα διαδόθηκε τάχιστα στο X, στο Facebook, στο Telegram και σε άλλα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, υπό το hashtag #bloquonstout.
Χαιρετίζεται ως το νέο κίνημα τύπου Κίτρινα γιλέκα, που -τότε με θρυαλλίδα τις αυξήσεις στα καύσιμα- σάρωσε με κύματα δημοφιλών, πλην όμως όλο και πιο βίαιων διαμαρτυριών τη Γαλλία, κατά την πρώτη προεδρική θητεία του Μακρόν, το 2018.
Οι τωρινές εκκλήσεις για δράση πράγματι πολλαπλασιάστηκαν.
Το κίνημα Bloquons tout έγινε viral, παίρνοντας μεγάλες διαστάσεις.
Στο Telegram, το κανάλι Indignons-nous (Ας αγανακτήσουμε) αναδείχθηκε ως ένας από τους κύριους φορείς οργάνωσης, συγκεντρώνοντας αρκετές χιλιάδες ακολούθους.
Έως τα μέσα Αυγούστου, η μεγάλη απήχηση του κινήματος άρχισε να αντικατοπτρίζεται σε ένα μωσαϊκό ιδεολογικών ομάδων και αιτημάτων.
Ετερογενές και χωρίς δομή το χαρακτηρίζουν οι γαλλικές υπηρεσίες πληροφοριών, κάνοντας με αφοριστική διάθεση λόγο για μια μάλλον ακροδεξιά παρέκκλιση, άλλες πιο ακροαριστερές, πρώην Κίτρινα Γιλέκα και άτομα χωρίς καμία ιδεολογία.
Ωστόσο κάλεσμα για συμμετοχή απηύθυναν τα συνδικάτα CGT και Solidaires (SUD), ενώ την πολιτική της στήριξη εξέφρασε ανοιχτά η ριζοσπαστική Αριστερά της Ανυπότακτης Γαλλλίας.
Ο ηγέτης της, Ζαν-Λικ Μελανσόν, διακηρύττει ότι οι κινητοποιήσεις της 10ης Σεπτεμβρίου ώθησαν στην εσπευσμένη έξοδο τον Φρανσουά Μπαϊρού.
Τώρα ζητά την προκήρυξη πρόωρων εκλογών, όχι μόνο βουλευτικών, αλλά και προεδρικών.
Je nai pas attendu le PM pour dénoncer le poids des retraites sur les actifs et la jeunesse. Cest la base même du concept de Nicolas. pic.twitter.com/6z6nPGxXJ0
Nicolas (@NicolasQuiPaie) September 1, 2025
Ο νεοφιλελεύθερος Νικολά που πληρώνει
Στον αντίποδα των Bloquons tout βρίσκεται το επίσης ομιχλώδους αφετηρίας κίνημα Cest Nicolas qui paie, ελληνιστί Είναι ο Νικολά που πληρώνει.
Νεαρός, λευκός, νεοφιλελεύθερος, με μπλε κοστούμι και γραβάτα, υπάλληλος γραφείου, είναι ένας φανταστικός χαρακτήρας που γεννήθηκε το 2020 ως διαδικτυακό meme και οιονεί καταγγελία ενός σπάταλου κράτους και ενός φορολογικού συστήματος που επιβαρύνει κυρίως τη μεσαία τάξη.
Ο λογαριασμός @NicolasQuiPaie στο X έχει σήμερα πάνω από 76 χιλιάδες ακολούθους, που επικροτούν τα παράπονα του Νικολά.
Ενός millennial, που διαμαρτύρεται ότι πληρώνει από την τσέπη του για τα πάντα.
Από την υποτιθέμενη κρουαζιέρα ενός ζεύγους συνταξιούχων της γενιάς των baby boomers, μέχρι τα επιδόματα του 25χρονου Καρίμ, ως ρατσιστική αναφορά κατά των μεταναστών.
Δεν περίμενα τον πρωθυπουργό για να καταγγείλω το βάρος των συντάξεων για τους ενεργούς και τους νέους. Αυτή είναι η βάση του σκεπτικού του Νικολά, ανέφερε μια ανάρτηση στο Χ την 1η Σεπτεμβρίου, ενόσω ο Φρανσουά Μπαϊρού μετρούσε πια αντίστροφα για την κατάρρευση της κυβέρνησής του.
Από τον περασμένο Ιούνιο, πριν καν ανακοινωθεί το σχέδιο προϋπολογισμού λιτότητας -με δραστική περικοπή των κοινωνικών δαπανών- ο Νικολά που πληρώνει έγινε κυρίαρχη εικόνα ενός κλιμακούμενου αντιφορολογικού κινήματος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Συνέπεσε με την κατοχύρωση της δημοφιλούς πλέον φράσης ως εμπορικό σήμα από τον διευθυντή και εκδότη του ακροδεξιού περιοδικού Frontières, Ερίκ Τενιέ.
Ακροδεξιοί πολιτικοί, ακόμη και μέλη της μακρονικής κυβέρνησης έχουν έκτοτε υιοθετήσει τη μορφή του Νικολά σε δημόσιες τοποθετήσεις τους.
Είναι η Γαλλία των έντιμων ανθρώπων, που πληρώνουν τους φόρους τους, που εργάζονται που δεν κάνουν φασαρία, όχι επειδή δεν έχουν τίποτα να πουν, αλλά επειδή οι πολιτικοί συχνά δεν νοιάζονται, δήλωσε τον περασμένο μήνα ο σκληροπυρηνικός υπουργός Εσωτερικών της Γαλλίας, Μπρουνό Ρεταγιό.
Είναι αυτό που αποκαλώ σιωπηλή πλειοψηφία. Νιώθουν αδικία, επειδή ο Νικολά είναι αυτός που πληρώνει για τα πάντα.
Αντίο Μπαϊρού, Εμανουέλ Μακρόν βλάκα αναγράφονται στα πλακάτ διαδηλωτών, σε υπαίθριους πανηγυρισμούς για την κατάρρευση της κυβέρνησης Μπαϊρού, στις 8 Σεπτεμβρίου (REUTERS/Stephane Mahe)
Σε κρίσιμο σταυροδρόμι
Από πολιτική και δημοσιονομική, η κρίση στη Γαλλία γίνεται με ταχείς ρυθμούς βαθιά πολωτική και διχαστική για την κοινωνία, με ιδεολογικές και ταξικές διαχωριστικές γραμμές, εν μέρει και ηλικιακές.
Πριν φύγει από την εξουσία, ο κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού -ένας 74χρονος boomer- κατηγόρησε τη γενιά του ως σπάταλα κρατικοδίαιτη, που πιστεύει ότι όλα βαίνουν καλώς.
Ο Ρεταγιό υποστήριξε ότι θα γίνει εξέγερση, αν εργαζόμενοι όπως ο Νικολά που πληρώνει είναι οι μοναδικοί που θα κληθούν να συνεισφέρουν στη μείωση του ελλείμματος.
Ο Ζαν-Λικ Μελανσόν υποστηρίζει ότι δεν υπάρχει οικονομική κρίση στον ορίζοντα, αλλά μια λυσσαλέα μάχη μεταξύ της οικονομίας της ελεύθερης αγοράς και του κεφαλαίου έναντι του μοντέλου κρατικού παρεμβατισμού.
Οι Σοσιαλιστές ζητούν αυξήσεις φόρων -κυρίως επί του προσωπικού πλούτου άνω των 100 εκατομμυρίων ευρώ- και απορρίπτουν τη λιτότητα, τονίζοντας ότι ένας άλλος δρόμος είναι εφικτός.
Όμως η αντιπρότασή τους για τον νέο προϋπολογισμό μειώνει το έλλειμμα μόνον κατά ήμισυ, συγκριτικά με τα 43,8 δισεκατομμυρίων ευρώ που πρότεινε ο Μπαϊρού.
Η ακροδεξιά Μαρίν Λεπέν τον κατηγόρησε γενικόλογα ότι προτιμά να επιτίθεται στον γαλλικό λαό, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, παρά να κυνηγάει τη σπατάλη, μένοντας σταθερά σε ψηφοθηρικούς τόνους.
Αυτά, ενώ είναι διάχυτη η αίσθηση ότι η Γαλλία βρίσκεται ενώπιον πολιτικού αδιεξόδου, με διαστάσεις πια και θεσμικής κρίσης.
Η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών δηλώνει πλέον ότι δεν εμπιστεύεται τον πρόεδρο της χώρας για τη διαχείριση της κατάστασης.
Κινητοποιούμενη πλέον ακόμη και πέραν των κομματικών γραμμών, η κοινωνία βράζει, αξιώνοντας να εισακουστούν από όλες τις παρατάξεις τα μηνύματά της.
Μέχρι τη γενική απεργία των συνδικάτων, στις 18 του μήνα, εν τω μεταξύ, τα προειδοποιητικά καμπανάκια για τη γαλλική οικονομία αναμένεται να ηχούν εκκωφαντικά, καθώς ουδείς είναι σε θέση να γνωρίζει εάν η νέα -πέμπτη σε δύο χρόνια- κυβέρνηση του Παρισιού θα μακροημερεύσει.
Πηγή: in.gr
