Τον Απρίλιο του 2025, μόλις λίγες ημέρες πριν το Πάσχα, ο Αχελώος φαινόταν ακόμα ζωντανός. Οι φωτογραφίες που κυκλοφόρησαν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έδειχναν έναν ποταμό περήφανο, που συνέχιζε να κυλά με τη δύναμη της άνοιξης μέσα από την καρδιά της Δυτικής Θεσσαλίας. Ήταν μια ανάσα αισιοδοξίας. Μια υπόμνηση ότι η φύση, όταν της φέρεσαι με σεβασμό, μπορεί ακόμη να αντιστέκεται. Σήμερα, μόλις λίγους μήνες μετά, οι ίδιες εικόνες μοιάζουν μακρινές, σχεδόν ψεύτικες. Ο Αχελώος έχει στερέψει. Η κοίτη του απογυμνωμένη, γεμάτη ρωγμές και βούβες εκτάσεις ξεραμένης λάσπης. Ένας ποταμός χωρίς νερό. Ένας τόπος χωρίς φωνή. Ένας καθρέφτης των ευθυνών που δεν αναλήφθηκαν και των έργων που δεν έγιναν.
Δεν πρόκειται για κάποιο τυχαίο φυσικό φαινόμενο. Η κλιματική αλλαγή είναι πραγματικότητα και ασκεί πίεση παντού. Όμως δεν είναι η μόνη αιτία. Είναι το πρόσχημα. Η εγκατάλειψη της διαχείρισης των υδάτων, η απουσία στρατηγικού σχεδιασμού για το περιβάλλον και τη γεωργική παραγωγή, η ολιγωρία σε έργα ζωτικής σημασίας και η διαρκής αναβολή αποφάσεων που θα έπρεπε να είχαν ληφθεί εδώ και χρόνια – αυτά είναι τα αληθινά αίτια της ξηρασίας του Αχελώου. Κι αυτά βαραίνουν σήμερα συγκεκριμένα πρόσωπα και συγκεκριμένες διοικήσεις.
Η Θεσσαλία δεν έχει την πολυτέλεια να πορεύεται άλλο χωρίς σχέδιο, χωρίς κέντρο βάρους, χωρίς πραγματική διοίκηση. Έχει ανάγκη από ηγεσία. Από ανθρώπους με θεσμικό βάθος, διοικητική επάρκεια, τεχνογνωσία, επιμονή, και – κυρίως – αποτελεσματικότητα. Όχι από επικοινωνιακές περσόνες που περιοδεύουν από κανάλι σε κανάλι με μία μόνο σταθερά: την ανάγκη να καταγγείλουν. Ο σημερινός Περιφερειάρχης, ο κ. Κουρέτας, αποδεικνύεται καθημερινά πως είναι ακριβώς αυτό: ένας αυτοδιοικητικός ντελάλης. Ένας πολιτικός που επενδύει περισσότερο στο ποιον θα καταγγείλει, παρά στο τι θα καταφέρει. Οι δημόσιες παρεμβάσεις του χαρακτηρίζονται από επιθετικότητα, σκόνη εντυπώσεων και έντονες αντιπαραθέσεις, συχνά με στόχο την ανάδειξή του και όχι τη λύση των προβλημάτων.
Κι όμως, η πραγματικότητα στην περιφέρεια δεν αλλάζει με δηλώσεις και συνεντεύξεις. Αλλάζει με δουλειά. Με τεχνικά δελτία και όχι δελτία τύπου. Με φάκελους έργων και όχι φανφάρες. Ο Αχελώος φωνάζει σήμερα την αλήθεια. Και αυτή η αλήθεια είναι πολιτική. Φωνάζει την εγκατάλειψη, την αποτυχία συντονισμού, την έλλειψη αποφασιστικότητας. Σε μια Θεσσαλία που πληρώνει ήδη βαρύ τίμημα από τις πλημμύρες του προηγούμενου φθινοπώρου, η ξηρασία του καλοκαιριού είναι ο άλλος πόλος του ίδιου προβλήματος: του πλήρους εκτροχιασμού στη διαχείριση του νερού. Δεν υπήρξε ούτε ένα ολοκληρωμένο σχέδιο για τα φράγματα, τα αντιπλημμυρικά και τις υποδομές νερού. Καμία ενεργή παρέμβαση για την προστασία του Αχελώου, καμία διαβούλευση με τους τοπικούς φορείς, καμία πρωτοβουλία ουσίας στα κρίσιμα ζητήματα.
Ακόμα και τώρα, αντί να οργανωθεί μια ουσιαστική συζήτηση για την τύχη του ποταμού και των αγροτικών περιοχών που εξαρτώνται από αυτόν, συνεχίζουμε να ακούμε για πολιτικούς αντιπάλους, ευθύνες άλλων, πρώην διοικήσεις, κεντρική εξουσία, κρατική αδιαφορία. Όλα αυτά είναι, λίγο πολύ, αληθινά. Αλλά δεν αφορούν τον πολίτη που κοιτά σήμερα το ξερό ποτάμι και νιώθει ότι μένει μόνος. Γιατί στο τέλος της ημέρας, η κρίση του κόσμου δεν αφορά το ποιος φταίει αλλά το ποιος στάθηκε στο ύψος των περιστάσεων. Και εκεί ο κ. Κουρέτας αποτυγχάνει παταγωδώς. Με θόρυβο, αλλά χωρίς αποτέλεσμα.
Η Θεσσαλία δεν χρειάζεται φωνές. Χρειάζεται διακυβέρνηση. Χρειάζεται ανθρώπους που να πιστεύουν στη συνέχεια των θεσμών, στη σοβαρότητα της διοίκησης, στη διεκδίκηση με τεκμηρίωση και όχι με μικροπολιτική. Η κρίση του Αχελώου είναι το πιο ηχηρό καμπανάκι για το μέλλον της περιοχής. Αν δεν αλλάξει κάτι άμεσα, θα πάψει να είναι καμπανάκι και θα γίνει λουκέτο. Στην ανάπτυξη. Στη γεωργία. Στην ελπίδα.
Και τότε, κανένας Περιφερειάρχης δεν θα μπορέσει να σταθεί πίσω από λέξεις και κατηγορίες. Γιατί η ιστορία γράφεται με έργα. Και ο Αχελώος, έστω και στεγνός, θα τα θυμάται όλα.
